Archive for februari, 2006

De mens heeft minder tijd. Ja, ondertussen ook ik. En wat is er dan briljanter als video-on-demand?
Juist, kijken wat je wilt. Niet gebonden zijn aan de tijden dat het uitgezonden wordt op tv.

Ik heb er nog niet veel van gezien, maar de dingen die ik gezien heb lijken me wel interessant. Zoals door middel van een interactieve tvgids makkelijk kunnen selecteren welke programma’s automatisch opgenomen moeten worden.
Lijkt me heerlijk om ’s avonds dan even een programma te kunnen kijken wat eerder die week laat een keer uitgezonden werd.

Zo is er ondertussen al een tijdje Windows Media Center wat dit klusje wel zou moeten kunnen klaren. Maar nou moet ik daar weer een pc speciaal voor inrichten. Niet dat die PC het probleem zou moeten zijn maar dan staat er weer zo’n ding 24/7 te draaien. En dat doet mijn servertje ook al.
Toch maar eens een manier vinden om die dingen te combineren.

In ieder geval vast op mijn verlanglijstje:

• een TV-kaart.

Wellicht dat er software is welke dit geheel als service op mijn server kan draaien ofzo. Tips anyone?

Reminders, het lijkt wel of ik ze tegenwoordig overal voor nodig heb.

De gewone dingen netjes in mijn outlook agenda task list. Dingen voor school, stage en persoonlijke dingen. Items die wat strikter aan tijd gebonden zijn gaan mijn telefoon in. Precies op het juiste tijdstip zorgt dat ding dan dat ik het niet vergeet.

Zelfs voor een wekelijkse tvserie staat er een reminder in mijn telefoon die mij zo’n 5 minuutjes van te voren eraan herinnerd de tv op te zoeken.

Misschien is het dat ik minder tijd heb om dingen te doen en daarom automatisch dingen uit moet stellen. De tijd moet efficienter ingedeeld worden en hierdoor moeten sommige dingen later. Dat zal het vast zijn.

Is het dan niet te trainen om mijn biologische klok dit allemaal te laten onthouden? Zo’n mooi todo listje programmeren in je hoofd. Vast niet. Dan maar weer lekker afhankelijk van de techniek.

Brabant en Carnaval, het past in deze tijd heel goed in een zin. Maar carnaval en ik, dat is dan weer een hele slechte combinatie.

Daarstraks nog even wat foto’s gemaakt van de rest van de familie die mee gingen doen aan de soort van kroegentocht-optocht hier in het dorp. Schitterend verklede groepen en wagentjes, daar niet van.

Maar toch het past echt niet bij mij. Waarom eigenlijk niet vraag ik mij dan af. Maar ik denk dat ik het weet. Het zijn de mensen die zich anders voordoen dan ze zijn. Dat schopt mijn hele beoordelingsvermogen in de war. Mensen doen vrolijk terwijl ze dat helemaal niet zijn. Daarnaast zijn ze ook nog eens verkleed. Schitterende figuren zitten er tussen. Maar herkennen ho maar. Verschrikkelijk.

Maak je niet zo druk en ga feesten zullen de meesten waarschijnlijk zeggen. Ontzettend eens, maar niet met carnaval. Ik wens iedereen dan ook heel veel plezier toe, en ik doe het met carnaval wel op mijn eigen manier…

In de trein luister ik altijd graag naar de radio. Nee geen MP3 of wat dan ook, da’s veel te voorspelbaar. Dan weet ik wat er voor muziek komt. Radio heeft de verassing welke nummers er komen. En daarnaast een beetje fatsoenlijk gelul tussendoor kan ook geen kwaad.
Nu had ik al een hele tijd zo’n goedkoop 1 euro portable radiotje met hoofdtelefoon. Ergens gekregen ofzo. Voldeed prima eigenlijk.
Maar nu ik iedere dag naar Doetinchem moet was de ontvangst daar in de achterhoek toch wel erg beroerd.

Dus op zoek naar iets anders. Van de week kreeg ik het krantje van de Dixons onder ogen en daar stond deze in. De Philips Nike PSA110.
Gisteren gehaald en vandaag even onderweg aan een uitgebreide test onderworpen. En hij bevalt prima. De hele weg prima ontvangst. Alleen onderweg een keer of twee de frequentie bijstellen, maar dat ligt er meer aan het dekkingsgebied van verschillende masten.

Ik kan tenminste weer vrolijk naar 3FM luisteren in de trein zonder mij te ergeren dat ie steeds wegvalt.

Pearl S. Buck, (1892-1973), recipient of the Pulitzer Prize in 1932 and of the Nobel Prize in Literature in 1938, said the following about Highly Sensitive People:

“The truly creative mind in any field is no more than this:

A human creature born abnormally, inhumanly sensitive.

To him… a touch is a blow,
a sound is a noise,
a misfortune is a tragedy,
a joy is an ecstasy,
a friend is a lover,
a lover is a god,
and failure is death.

Add to this cruelly delicate organism the overpowering necessity to create, create, create – – – so that without the creating of music or poetry or books or buildings or something of meaning, his very breath is cut off from him. He must create, must pour out creation. By some strange, unknown, inward urgency he is not really alive unless he is creating.”

Pearl S. Buck

Deze morgen, het was weer zo’n morgen. Ik werd onverwachts verrast met het regenweer toen ik al weer op de fiets zat. Geen zin om weer om te draaien, nee nu ook maar door. Een wazige ochtend, dat werd het.

Toen ik na wat rennen in mijn inmiddels derde trein van de morgen zat werd het me helemaal duidelijk. Ik was in een vreemde bui. Wat semi romantische muziek op de achtergrond (je kent het wel: Allison Kraus, Celine Dion, Lucie Silvas etc) ondersteunde het geheel naadloos. Ik zat wat naar buiten te staren. Opeens zie ik in mijn ooghoek een wegwijzer. Wat er op stond, ik zou het niet meer weten, vast een of ander klein plaatsje. Maar die wegwijzer zei wat meer. Hij gaf een richting aan. Altijd de goede richting. Een wegwijzer, je zou hem in je leven ook kunnen gebruiken. Meteen daarop bedacht ik me dat er in het leven ook wegwijzers zijn. Van die subtiele kleine hits bij je keuzes. Je hoeft ze slechts op te merken.

Wat later reed de trein door een natuurgebied. Netjes afgebakend met paaltjes met daartussen enkele staaldraden. Een heel lang eind. Die staaldraden symboliseerden op dat moment ook iets. De lijn in je leven. Soms valt die weg tegen de achtergrond, zodat je hem haast niet meer ziet. Maar soms steekt die draad juist hard af tegen alles om je heen. En dat allemaal door een paar staaldraden langs mijn route.

Een paar minuten later reden we een station binnen. Een klein stationnetje. Het logo van de NS op het dak vertelde mij dat ik op het goede spoor was. In de trand van het hele verhaal natuurlijk.

Toen was mijn reis afgelopen en stapte ik uit. Eindpunt van deze trein hoorde ik nog snel.
Een eindje lopen door het frisse weer en ik was weer helemaal wakker. Wakker, en helder om aan het werk te gaan.

Dementie begint vroeg, dat hoor je wel vaker. Maar volgens mij bij mij wel ernstig vroeg. Vroeg op de morgen, dat trouwens ook.

Voorbeeldje van net. Ik sta mijn brood te smeren en heb iets nodig voor d’r op. Chocoladevlokken was mijn besluit. Maar ondertussen bedenk ik me dat ik ook wel wat te drinken lust. Dus automatisch op naar de koelkast. Om er bij de koelkast achter te komen dat ik eigenlijk eerst vlokken wou pakken en dat die daar helemaal niet staan. Eigenaardig. Met enige helderheid natuurlijk nog wel het pak Dubbel Fris mee terug genomen gelukkig.

Maar zo heb ik het vaker. Je bedenkt je iets. Maar direct daarna komt iets anders. Gevolg hiervan is dat ik het laatste eerst uit ga voeren en daarna of niet meer weet wat er voor moest of er
flink bij na moet denken. Het lijkt zo’n beetje op het first-in-first-out principe.

Ze zitten een beetje raar in elkaar, die hersenen van mij. Maar goed, dat was al lang bekend.
Iemand die hier toevallig ook last van heeft? Laat het even weten

In het kader van de opvallende stats doen we nog even een opmerkelijke van vandaag:

Wat ik heb, ik zou het niet weten. Een of andere hyperbui. Ik sta zowat te springen en kan absoluut niet stil zitten.
Als dit zich doorzet in de lente dan vrees ik dat ik de hele lente huppelend door kom. Raar eigenlijk…

Maar het is wel zo’n lekker gevoel. Alsof ik bergen energie heb en het maar niet op kan. Het begon allemaal daarstraks in de trein opweg naar huis. De plek waar ik normaal gesproken helemaal lam word van het zitten niksen.

Ik vrees alleen dat na zo’n leuke piek vast wel weer ergens om het hoekje een dipje staat te loeren.

Het begon allemaal vrijdagmorgen in de trein. Ik zat me wat af te vragen. Het leek me zelfs interessant genoeg om een blogje over te schrijven. Maar het was vroeg. Dus een half uurtje later vroeg ik me af wat ik me ook al weer af vroeg. Ik wist het niet meer. Ik kon er niet meer op komen.

Irritant is dat als je ergens niet meer op kunt komen. Het probleem is niet dat je dan die dingen niet meer weet, maar gewoon dat je iets niet meer weet.

Maar nu zat ik vanmorgen weer in de trein, met wederom zoals elke morgen een krantje op mijn schoot. Je weet wel, zo’n Metro of Spits die iedereen in de trein leest.
En toen wist ik het weer. Het ging over die krantjes.

Ik vroeg me af toen ik het krantje in mijn hand had dat zo’n ding wel eens een flink deel van Nederland ziet.
Zo stap ik in Cuijk op en komt mijn krantje tot Doetinchem terrecht in de trein naar Winterswijk. Daar pakt vast iemand anders weer het krantje welke misschien wel via Arnhem richting Amsterdam moet. Zo kan het zelfs een paar keer rond Nederland gaan.
Moeten we toch eens de plaatsnaam van vertrekstation op zo’n krantje gaan zetten. Dan zijn ze leuk te traceren.’

Nu zullen veel wel denken, leuk, maar wat heb ik er aan. Nou ja eigenlijk niet zo veel. Alleen vind ik het wel grappig om te weten. En aangezien ik toch altijd aan het nadenken ben kan dit er ook nog wel bij.