Af en toe heb ik er echt behoefte aan. Behoefte om onbereikbaar te zijn. En nee dan bedoel ik niet een onbereikbaar iemand in de liefde. Ik bedoel geen telefoon, instant messengers, media en weet ik veel wat je tegenwoordig in onze maatschappij allemaal zo lekker bereikbaar maakt.
Iets wat steeds vaker wel verwacht wordt.

Neem het gevalletje GSM. Sowieso loopt bijna iedereen tegenwoordig met zo’n ding rond. Ik heb al tijden zo’n ding en moet onderhand met weemoed terugdenken aan de begintijd. Ik had het ding om wanneer het echt nodig was (zoals noodgevallen) iemand te kunnen bereiken. Bijna niemand had het nummer van het ding. Rustig dat dat was!
Stiekem is het erin geslopen, onder andere met school, dat het vanzelfsprekend is dat iedereen zo’n ding heeft, en nog erger, dat iedereen er ook constant op bereikbaar is.
Graag laat ik het ding ’s ochtends hier op de vensterbank naast mijn bed liggen. En eerlijk gezegt moet ik ook bekennen af en toe ook geen spijt te hebben het ding vergeten te zijn als ik ’s avonds zie dat ik weer een aantal gesprekken gemist heb.

Dan nog het gevalletje Instant Messaging. Schitterende manier van communiceren en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van. Bijkomend nadeeltje is echter dat ook hiermee de mens zijn bereikbaarheid en duur van bereikbaarheid drastisch verhoogd. Dus mensen kunnen je in die tijd dat je rustig achter je PC zit ook nog eens even lekker ‘lastigvallen’.
Ik moet hierbij overigens wel even opmerken dat ik hiermee niet speciaal bekenden van mij aan wil spreken, degenen die ik antwoord mogen me op dat moment zeker aanspreken. Mocht je af en toe geen antwoord krijgen, zou je je bij jezelf af kunnen vragen of ik er daadwerkelijk niet ben, of dat ik gewoon geen zin heb

Concluderend uit dit hele verhaal kun je stellen dat ik mij regelmatig irriteer aan de mate van bereikbaarheid in de samenleving. Vooral de vanzelfsprekendheid is hetgeen wat me irriteerd eigenlijk.
Het geheel kan natuurlijk altijd nog aan mijzelf liggen, maar goed, het zij zo