Iets heel persoonlijks, je handschrift. Het schijnt zelfs zo te zijn dat je uit de manier van schrijven van iemand kunt afleiden hoe iemands karakter is, en hoe iemand zich op het moment van schrijven voelde.

Grafologie noemen ze dat. Tientallen jaren terug werd het zelfs gebruikt in het Koninklijk Huis om na te gaan wat voor figuur iemand was die met een koninklijk iemand wou trouwen.
Zelfs mensen die sollicitatiebrieven moesten beoordelen gingen soms uit van een handschrift.

Tegenwoordig, nu zowat alle brieven uitgeprint worden, zal dit dus wat minder gebeuren. Eigenlijk best jammer, want juist iemands handschrift is zo mooi.

Ik heb er van de week mijn oude schoolspullen (ja mijn moeder heeft ze nog allemaal bewaard) er eens op nagekeken hoe mijn handschrift zich zo ongeveer ontwikkeld heeft.

Opvallend is dat ik altijd gewild heb om los te schrijven en dat natuurlijk niet mocht van mijn school. Iedere keer weer zie je dat ik aan elkaar moet gaan schrijven en stiekem op momenten dat het schijnbaar kon weer afwijk van dit schoolschrift.
Tot uiteindelijk in groep 7 en 8 het meer op los schrijven als het schoolschrift leek.
Natuurlijk in mijn middelbare school periode meteen los gaan schrijven en niemand die er iets om geeft.

In de periode hierna is trouwens nog veel te zeggen over mijn ‘losse schrift’. Veel verschillende soorten letters en niet 1 stuk tekst wat helemaal volgens dezelfde stijl is geschreven. Ik weet niet of dit bij iedereen terugkomt, maar ik heb toch het idee dat dit met onzekerheid en het vormen van jezelf te maken heeft. Het zoeken naar je eigen persoonlijkheid wat stiekem erg terugkomt in je handschrift.

Leuke anekdote in dit geval is nog dat ik aan het einde van mijn middelbare school periode toevalligerwijs in een les van een docente terecht kwam waar ik in het begin van mijn carriere Nederlands van gehad had. Ze kreeg mijn opdrachten onder ogen en vroeg of ik dit zelf geschreven had. Ik bevestigde dat en daarop zei zij “Zo, dan ben je er erg op vooruit gegaan, een stuk rustiger geworden”. Of ze dit direct persoonlijk bedoeld heeft weet ik niet zeker, maar het klopte in ieder geval precies.

Handschrift, het blijft een schitterend stukje wat naar mijn mening veel met iemands persoonlijkheid te maken kan hebben.
Jammer vind ik wel dat scholen iedereen hetzelfde proberen te laten schrijven. Tuurlijk, ik snap dat sommige handschriften anders niet te lezen zijn. Maar eigenlijk heeft iedereen uiteindelijk juist dat eigen mooie persoonlijke handschrift, en niet weer dat handschrift wat bij dat typische hokjesgedrag van onze samenleving moet passen.

O, mocht er nog iemand geinterreseerd zijn in mijn handschrift, dan hier en hier twee A4tjes met dummytekst. Gewoon omdat handschriften van mensen mooi zijn. En voor degenen die vinden dat ik een veel te net handschrift (zowat een vrouwenhandschrift) heb, ja die opmerkingen heb ik al vaak genoeg gehoord .