Het begon allemaal vrijdagmorgen in de trein. Ik zat me wat af te vragen. Het leek me zelfs interessant genoeg om een blogje over te schrijven. Maar het was vroeg. Dus een half uurtje later vroeg ik me af wat ik me ook al weer af vroeg. Ik wist het niet meer. Ik kon er niet meer op komen.

Irritant is dat als je ergens niet meer op kunt komen. Het probleem is niet dat je dan die dingen niet meer weet, maar gewoon dat je iets niet meer weet.

Maar nu zat ik vanmorgen weer in de trein, met wederom zoals elke morgen een krantje op mijn schoot. Je weet wel, zo’n Metro of Spits die iedereen in de trein leest.
En toen wist ik het weer. Het ging over die krantjes.

Ik vroeg me af toen ik het krantje in mijn hand had dat zo’n ding wel eens een flink deel van Nederland ziet.
Zo stap ik in Cuijk op en komt mijn krantje tot Doetinchem terrecht in de trein naar Winterswijk. Daar pakt vast iemand anders weer het krantje welke misschien wel via Arnhem richting Amsterdam moet. Zo kan het zelfs een paar keer rond Nederland gaan.
Moeten we toch eens de plaatsnaam van vertrekstation op zo’n krantje gaan zetten. Dan zijn ze leuk te traceren.’

Nu zullen veel wel denken, leuk, maar wat heb ik er aan. Nou ja eigenlijk niet zo veel. Alleen vind ik het wel grappig om te weten. En aangezien ik toch altijd aan het nadenken ben kan dit er ook nog wel bij.